S(e)oul Mate เลิกเป็นเพื่อนสักพัก ลองมารักกันดูไหม?

 

… Maybe we're friends and maybe we're more
Maybe it's just my imagination
But I see you stare just a little too long
And it makes me start to wonder
So baby, call me crazy but I think you feel it too
Maybe I, maybe I, just gotta get next to you
I gotta get next to you

เราอาจจะเป็นแค่เพื่อนกัน หรืออาจจะมากกว่านั้น

หรืออาจแค่เพียงสิ่งที่ฉันวาดฝัน

แต่...ดูเหมือนเธอเองก็มองฉันอยู่นานแล้วนะ

และมันทำให้ฉันเริ่มสงสัย

จะว่าฉันบ้าก็ได้นะ แต่ฉันว่าเธอก็รู้สึกเหมือนกัน

       คำโปรย

       “ไหนเคยบอกไม่ชอบผู้ชายตี๋ ทำไมต้องคุยกับเด็กนั่นตั้งนานสองนาน” 

  เขาเปิดประเด็นพร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นกักฉันไว้ในอ้อมแขน ทำให้หวนนึกถึงฉากในอนิเมะหวานแหววที่เฟรนด์เคยอ่านแล้วยัดเยียดฉากนี้ให้ฉันดูด้วย

“ก็ไม่ชอบไง ไม่ใช่เสปก” ฉันตอบพลางจ้องหน้าเขาตอบตรงๆ อย่าหวังว่าฉันจะเอียงอายเหมือนผู้หญิงในการ์ตูนตาหวาน โซลก็แค่เพื่อนจะไปเขินได้ไงกันเล่า “น้องมันถามฉันก็ต้องตอบป้ะ”

“คราวหน้าไม่ต้องตอบทุกคำถาม ปล่อยมันโม้ไป” เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้อีกจนฉันได้กลิ่นมินต์ลอยออกมากับลมหายใจของโซล “ว่าแต่...แล้วเสปกเธอ แบบไหนกันแน่”

“แบบไหนก็ช่าง ไม่ใช่แบบนายละกัน” ฉันยกมือดันหน้าของเขาออกไปเพราะรู้สึกว่ามันชักจะใกล้เกินความจำเป็นเกินไปแล้ว มันจำเป็นต้องถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ไหม "จะขยับออกไปได้ยัง”

“ไม่ จนกว่าเธอจะตอบ” 

  คนหน้ามึนยังคงตั้งหน้าตั้งตาปักหลักปักฐานอยู่ตรงหน้า ฉันจึงพยายามก้มลอดแขนของเขาออกมาแต่กลับโดนดักทางเสียก่อนไม่ทันไรก็ถูกลากกับเข้ามาในวงแขนเหมือนเดิม รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตาที่โซลจับวางตรงไหนก็ได้ตามใจชอบ

“ไม่อยากตอบ มีปัญหาอะไรไหม” 

  ฉันยียวนแล้วใช้มือดันเขาออกสุดแรง ร่างสูงที่หนาเหมือนกำแพงเซถอยหลังเล็กน้อย ฉันจึงใช้โอกาสนี้หนีออกมาจากโซนอันตรายอย่างรวดเร็ว แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่ฉันเป็นอิสระ มือหนาข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่เอวของฉันอีกครั้งก่อนที่อีกมือจะรวบมือเล็กของฉันไว้ทั้งสองข้าง 

“ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ ฉันเฉลยก็ได้” เขาพูดแล้วยักคิ้วให้ฉันอย่างคนที่กำลังกำชัยชนะเอาไว้

มือหนาของเขาจับมือของฉันทั้งสองข้างทาบกับอกแกร่งของตัวเอง ฉันสบตาเขาอย่างไม่เข้าใจแต่เพียงครู่เดียวก็ต้องดึงสายตากลับมาเมื่อโซลเริ่มขยับมืออีกครั้ง เขาชักนำให้สองมือของฉันที่เริ่มสั่นด้วยความตื่นตระหนกลูบผ่านหน้าอกที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อลงมาสู่หน้าท้องที่แข็งแรงที่เป็นลอนอย่างคนชอบออกกำลังกายเชื่องช้าทว่าแนบแน่นราวกับต้องการปั่นป่วนจิตใจของฉันให้ว้าวุ่น และต้องยอมรับว่ามันได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อ

 วินาทีนั้นฉันสัมผัสได้ถึงมวลความร้อยมหาศาลที่วิ่งผ่านจากหัวจรดเท้าและคล้ายกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านทั่วร่างกายโดยเฉพาะบริเวณที่นิ้วสัมผัสกันร่างกายของเขาผ่านเนื้อผ้าบางเบา

“เธอชอบผู้ชายผิวแทน ตัวสูง แล้วก็มีซิคแพคแน่นๆ...แบบนี้” แววตาของคนตรงหน้าแพรวพราวจนฉันต้องเบือนหลบ เสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบพร่าอย่างจงใจ ไม่เคยเห็นโซลในรูปแบบนี้มาก่อนเลย 

  อันตรายเกินไปแล้ว!

ปึก!

“ไอ้บ้า ไอ้เพื่อนโรคจิต หน้าไม่อาย!” ขอบคุณที่ร่างกายฉันยังมีรีแอคชันตอบสนองการกระทำของเขาด้วยการสั่งให้เท้ากระทืบแรงๆไปบนเท้าของอีกฝ่ายจนโซลยอมปล่อยมือจากฉันแล้วล้มลงไปกองกับพื้นจับเท้าด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะตะโกนด่าเขาอย่างเจ็บแสบเท่าที่จะคิดคำออก “สมน้ำหน้า เล่นอะไรไม่รู้!”

 

 

Talk สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนที่หลงเข้ามาค่ะ >< ก่อนอื่นยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรื่องนี้เราแต่งเป็นเรื่องที่สอง ยังไงก็จะพยายามพัฒนาฝีมือต่อไปเรื่อยๆ ถ้าอยากลองอ่านเรื่องแรกคลิกตามลิงค์นี้ได้เลยค่ะ (แอบโปรโมต >.<) Can’t love? ขอได้ไหมหัวใจของนาย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ J

อันนี้นิยายตัวเองจ้ะ

 

 

 

Seven Dwarf : theme ver.two for Dek-d

seven dwarf.